طی سالهای ۱۳۷۲ تا اوایل ۱۳۷۴ تعداد متقاضیان تلفن سیار بیش از ۱۰۰ نفر نبود چون این سیستم به هیچ عنوان برای مردم شناخته شده نبود و در شهریور ۱۳۷۴ هنگامی که آکهی نام نویسی در روزنامه های کثیر الانتشار کشور منتشر شد حدود ۸تا۹ هزار نفر ثبت نام نمودند,به عبارت دیگر استقبال چندانی از این سیستم پایه و ضروری در جامعه به عمل نیامد و حتی در محافلی با واکنش های منفی ,تلفن همراه سیستمی زاید و تجملاتی عنوان شد .
در سال ۱۳۶۷ وزارت پست و تلگراف اقدام به طراحی تلفن سیار کرد و با یک تجدید نظر در این طرح ,در سال ۱۳۷۲ تجهیزات آن خریداری شد و در مرداد ماه ۱۳۷۳ فاز اول این طرح به ظرفیت ۱۰۰۰۰ شماره ای آغاز به کار کرد .همزمان با اجرای این طرح در تهران ,طراحی مقدماتی سیستم تلفن سیار در کرمان نیز آغاز شد که در مرحله دوم طرح ,مقرر شد تهران ضمن اتصال به این شهرها با ورودی و خروجی زیر زمینی و دریایی کشور نیز مرتبط شود و جزایر قشم و کیش در مرحله دوم تحت پوشش این طرح قرار گیرند .
یک دهه پس از ظهور پدیده تلفن سیار در جهان ,ایران نیز در سال ۱۳۵۴ _ ۱۳۵۵درصدد استفاده از این سیستم بر آمد و با بررسی هایی که از سوی شرکت مخابرات ایران و کارشناسان خارجی صورت گرفت این نتیجه حاصل شد که ایران سالانه کشش جذب ۴تا۵هزار مشترک را دارد و اجرای طرح با ۱۰۰۰ شماره پیش بینی شد اما این تلاش در آنزمان ناکام اند .
تا سال ۱۹۶۷ حین برقراری ارتباط با تلفن های رادیویی، کاربر مجبور بود در محدوده پوشش یک آنتن باقی بماند و مثلا اگر با خودروی خود از حوزه پوشش یک آنتن خارج می شد تماس او هم قطع می شد، اما در سال ۱۹۷۰ با ابداع فناوری ارتباطی به نام handoff توسط محققان آزمایشگاه Bell این مشکل هم حل شد .
سال ۱۹۴۷ سالی بود که مهندسان شرکت Bell برای نخستین بار فناوری ارتباطی شبکه سلولی را پیشنهاد کردند. در این فناوری هر شبکه رادیویی به تعدادی « سلول» تقسیم می شود. هر سلول یک ۶ ضلعی است که آنتنی در هر رأس قرار می گیرد. هر آنتن هم می تواند از ۳ جهت امواج را دریافت و پخش کند. البته این ایده تا سال های دهه ۶۰ عملا به مرحله عمل نرسید .
پراتسوم
به وبلاگ خود خوش امدید